1 week with ANOU (en E en A)

Ben een weekje weggeweest. Anou was hier dus had ff geen tijd om te schrijven....

Zit nu in Udaipur en heb gister afscheid genomen van Anou, Aly en Etienne. Wat fijn om ze nog even te zien hier in India! Ik had ze opgehaald van het vliegveld. Het duurde uren(!) voordat ze eruitkwamen, maar toen ik eindelijk Anou zag heb ik heel hard Anou gegild. Pas na de 2e keer hoorde en zag ze mij en rende meteen op mij af... ik tilde haar in de lucht op... gaf haar een flinke knuffel en kusjes, keek haar aan... wat heerlijk zo'n weerzien!! Ze zag er anders uit, langer en haar haar leuk geknipt. Ik bleef kijken...



We zijn 2 dagen in Mumbai gebleven en de resterende dagen naar Matheran Hill station geweest. Anou was helaas wat ziekjes toen ze aankwam en had vooral last van haar linkeroor. Sneu voor zo'n klein meisje, ver reizen, in een drukke stad als Mumbai aankomen, alleen maar curry eten... Ben erg trots op die kleine, ondanks alle veranderingen en het feit dat ze echt niet lekker was, hield ze zich prima!
Matheran is 2 tot 3 uur rijden vanaf Mumbai. In Neral hebben wij de Toytrain genomen die 2 jaar niet gereden heeft omdat het opgeknapt moest worden. Sinds 8 maart rijdt de trein weer, good for us!

In Matheran rijden er geen auto's, alleen paarden en riksjas die voortgeduwd en getrokken worden door coolies. Paardenkracht en mankracht wordt hier nog iedere dag gebruikt. Ze duwen en trekken met een paar man zelfs een kar vol met stenen de berg op, op het ritme van hun eigen geschreeuw... indrukwekkend. Te voet gaan we naar het Lords Hotel. Een familiehotel in mooie oude cottage sfeer. Hier komen we helemaal tot rust. Het is hier gelukkig koeler, veel aangenamer dan Mumbai (20/25 graden). Anou wil graag op een paard. Dit verbaast mij omdat ze in Nederland niet eens op een pony durfde! Na 1 rit heeft ze de smaak te pakken. In totaal heeft ze 3 tochtjes op een eigen paard gemaakt. Haar laatste rit duurde circa 2 uur en ondertussen was ze aan het zingen...

Het afscheid gister viel mij een stuk makkelijker dan toen ik vertrok naar India, minder emotioneel. Ik heb Anou gezien en zij mij. Een week lang bij elkaar geslapen. Ze zit lekker in haar vel heeft echt zin om naar Australie te gaan. Dat ze zin heeft merk ik aan het feit dat ze op de dag van vertrek, gisterochtend, ineens engels wil praten met mij. 'Speak you english?' vraagt ze dan. Ze zingt ook en is vrolijk.. Heerlijk toch dat ze mij ook kan achterlaten en uitkijkt naar wat gaat komen.. Dat geeft mij een goed gevoel. Ben trots op je kleine, lieve skattie, Anou!


Helaas is mijn batterij op, foto's volgen nog...